11. The final word in the final second.

🎵🎵🎵

W ramach nauki empatii w szkołach czy na uczelniach namawia się młodych ludzi, żeby zamknęli oczy i przeszli się korytarzem. Trwa to z pięć minut, często kończąc się szramą na kolanie, podarciem ulubionego swetra, czy też w najbardziej pechowym wypadku zleceniem ze schodów.

   I niby jest to jakaś wizualizacja ślepoty, ale w gruncie rzeczy mamy do czynienia tylko z zabawą, po której otwiera się oczy, stwierdzając radośnie, iż niebo wciąż jest niebieskie, a trawa zielona.
  Warunki doświadczalne w żaden sposób nie pozwalają nam sobie wyobrazić jak ciężko byłoby widzieć tylko czerń. Przez całe miesiące i lata. Aż do śmierci.
  A to przerażająca wizja.

  Bo przecież kochamy kolory. Kochamy kształty. Kochamy analizować świat i wydawać własne opinie. Nawet innych ludzi często oceniamy po twarzy. Po tym czy są zadbani, po tym co na sobie noszą. Po rysach, grymasach i długości kresek zrobionych eyelinerem.

  Cóż. Wydaje się, że odebranie wzroku, zabroniłoby nam w takim, banalnym codziennym wymiarze określać własną osobowość.
  Patrzcie. Po cholerę mielibyśmy prosić ekspedientkę w sklepie, żeby wybrała nam do ubrania coś czerwonego, jeśli nie rozumielibyśmy głębi słowa czerwień? I po cóż żądalibyśmy położenia kwiatów na stole, gdybyśmy nie mogli ujrzeć jak się mienią. Przecież bezdusznie mówiąc, równie dobrze szłoby spryskać dom jakimś tanim odświeżaczem powietrza, o zapachu bzu czy innego fiołka.

Smutne.

Czerń nas przeraża. Bo przeraża nas ból. Przeraża zwątpienie. Przeraża, że moglibyśmy stać się totalnie bezbronni i podczas zwykłego spaceru wybić sobie zęby o niezauważalny krawężnik.

  A równocześnie co bardzo śmieszne i kontrastujące z powagą ciemności oraz ślepoty, zdecydowanie za często sami, będąc zupełnie zdrowi, rezygnujemy ze wzroku.
  Wybieramy mrok.

Bo w mroku najłatwiej się oszukiwać. Wmówić sobie, że zapłakane oczy tak naprawdę się śmieją. Albo idąc jeszcze o krok dalej, że cierpienie jest zabawą.

  To wbrew pozorom całkiem proste. Przymykamy powieki, kreując alternatywną rzeczywistość. I nagle to co stare robi się młode. To co zepsute, naprawione. To co szkaradne, szczerze piękne.
  Zmarszczki się wygładzają, rany automatycznie goją, puste kartki wyglądają niczym zapisane słodkimi, kojącymi słowami jakiegoś listu miłosnego...
  I tak, krok po kroczku, nie dając rady znieść codzienności coraz bardziej od niej odpływamy. Siedzimy w publicznych miejscach, rzekomo pochłonięci przez banalną prozę życia, a tak naprawdę bujamy tylko w nam znanych obłokach.
  I ktoś musi zacząć na nas bardzo głośno krzyczeć, aby sprowadzić nas z powrotem na ziemię. Do czasu. Bo potem nawet to nie wystarcza. Nie wystarcza gdyż do wzroku dochodzą kolejne zmysły, które odłączamy.

Dotyk.

  Wkręcamy własnej podświadomości, iż uderzenie jest delikatnym masażem, a srogi policzek czułym pocałunkiem.
  Zabijamy komórki czuciowe, albo staramy się skupić całą uwagę na jakimś lekkim dyskomforcie, prozaicznym niczym swędzenie za uchem.
  Byle nie zidentyfikować tego co naprawdę boli. I co wymaga natychmiastowego leczenia, bo w przeciwnym wypadku skończy się tragicznie.
  Nikt nie chce zaliczyć w życiu tragedii. Ale zdecydowanie zbyt wiele osób jednak jakimś cudem do niej doprowadza.

Dalej. Słuch.

  Pierzemy sobie mózg tak długo, aż nienawidzę faktycznie zaczyna brzmieć jak kocham.
  Wolimy myśleć, że wszystko co przemawia przeciwko naszemu szczęściu to maska, którą z czasem uda się ściągnąć. Więc nigdy automatycznie staje się kiedyś. W końcu łatwiej czekać, gorzknieć i marnować kolejne dni, niż rzucić w końcu chłodne lecz świadome żegnaj, rozpoczynając trudny okres żałoby.

  Słyszymy tak mimo, iż ktoś dosłownie ryczy nam prosto w twarz swoje nie. I to fałszywe tak traktujemy niczym przyzwolenie na budowanie całej potęgi fałszywego życia. A co najgorsze sami zaczynamy wierzyć, że kłamstwo jest prawdą. Szczerze i bezinteresownie.

  Po prostu zwariowaliśmy. Bo nie dajemy już rady. Musimy wybrać coś czym będziemy się w życiu kierować.

Gdy zarówno serce jak i rozum nas zawiodły.

~~***~~

czerwiec

Na dobrą sprawę chyba wolałby, żeby pękło mu serce.

  Przypadkowi przychodnie znaleźliby go w jakimś rowie czy na innym chodniku. I pewnie przeżyliby lekką traumę, ale w sumie szybko by się otrząsnęli, w końcu żyli w dwudziestym pierwszym wieku. 

  Krew lała się dziś strumieniami nawet z głupich telewizyjnych ekranów, a w ramach odstresowania dzieciaki grywały w gry, polegające na strzelaniu do ludzi. Co tam by komuś zrobił trup na trawie.

  Potem zostałaby już tylko kwestia pogrzebu. Czarny garnitur, choć przecież zawsze od galowych ciuchów, wolał swój znoszony dres i cholernie błyszczące lakierki, zamiast jego ukochanych adidasów, w których paradował nawet podczas sportowych gali.

  Jacyś nieznajomi kupiliby jego mieszkanie, przemalowując pewnie ściany na nieco mniej jaskrawy kolor, a w narodowej kadrze koledzy rzucaliby losy o to kto przejmie trudny obowiązek dzielenia pokoju z Kraftem. I życie toczyłoby się dalej.

  Znajomi płakaliby pewnie przez jakieś marne dwa dni, tak żeby się nazywało. W końcu śmierć jest nieodzownym elementem codzienności i nie ma co zbyt długo nad nią rozpaczać. 

  Gorzej byłoby z rodziną. Ale świat nie stanie przecież w miejscu tylko po to by konkretna osoba mogła sobie pocelebrować ból. Jego najbliżsi też z czasem ruszyliby do przodu. Bądź co bądź...

  Dramatyczne deklaracje są typowe dla stania nad trumną. Ludzie szlochają, walą pięściami o ziemię i są niemal pewni, że już nigdy się nie uśmiechną. A potem nagle wiatr rozmywa mgłę i zza chmur wychodzi słońce. 

Wielki ból niespodziewanie staje się możliwy do przetrwania.

Przez całe lata nic nie przerażało go bardziej niż samobójcy. Zauważał to nawet przed pamiętną rozmową na moście, nie mówiąc już o tym co czuł po niej. Ale jeżeli ci poranieni nieszczęśnicy kierowali się przy podejmowaniu swojej ostatniej decyzji, właśnie taką pokręconą filozofią, jaka narodziła się w minionych tygodniach w jego głowie... To w pewien sposób nie potrafił nie przyznać im racji.

  No tyle, że odebranie sobie życia było cholernie beznadziejnym, lecz jednak wyborem. Krokiem do przodu, mimo iż wykonanym wyłącznie pod wpływem myśli, że trzeba iść przez siebie, a wszystkie możliwe ścieżki są równie trudne i beznadziejne.

  Pękające serce stanowiłoby natomiast ładne, estetyczne zdanie się na los. Żadnych dramatów typu poszukiwanie zaginionego, rodzina identyfikująca ciało czy dramatyczne pytania w stylu ‘a może mogliśmy mu pomóc?’.

  Z tym, że serca niestety nie pękały. Przynajmniej tak dosłownie.

Luty od czerwca dzieliły cztery miesiące. Prawie trzydzieści tygodni i ponad sto dni. Więc pewnie wypowiedział przez ten okres całe tabuny słów. Zapewniał, że nic mu nie jest, przepraszał znajomych, którym odmawiał wspólnych wypadów na pole golfowe, subtelnie wyrzucał z mieszkania własną mamę przywożącą mu gołąbki, w ramach pokrzepienia po rozstaniu... A w bardziej oficjalnej sferze życia szczerzył się do dziennikarzy i omawiał ze sztabem plany treningowe, podkreślając jednocześnie, że nie potrzeba mu żadnych spotkań z psychologiem.

  Ale jednak to wszystko nie wystarczało. Był jak bohater jakiegoś okropnego programu medycznego, który Kraft puścił kiedyś kadrze przy śniadaniu, aby wszyscy z obrzydzenia odeszli od stołu i zostawili mu jak najwięcej naleśników z syropem.

  Michi nie ruszył się wtedy z miejsca, bo zbyt dobrze znał już wiewiórkę, żeby przejmować się jej wybrykami, podążając do wyjścia za kolegami z drużyny. Z tym, iż w głowie zamiast wszystkich paskudnych narośli i złamań, został mu pewien człowiek po wypadku. Człowiek, który stracił pamięć krótkotrwałą. Codziennie budził się rano z przekonaniem, że tkwi w tym jednym jedynym, pechowo dla niego zakończonym dniu. I kojarzył wszystko co zdarzyło się wcześniej. Dzieciństwo, rodzinę, plany życiowe... Kojarzył też cholerny ból, towarzyszący mu w momencie omdlenia. Ale niczego więcej. Każdego dnia na nowo musiano mu tłumaczyć ile ma już lat. 

  Chory mętlik chwili, która postanowiła stać się całym, pełnym śmiertelnych pułapek życiem.

  Michael miał wrażenie, że przechodzi teraz dokładnie przez to samo. Jakby walnął łbem o twardą posadzkę, z tym iż zupełnie tego nie pamiętając. Bo zdawało mu się, że cała miniona wiosna nie istniała. Że po prostu ją przespał, otoczony mrocznym, czarnym płaszczem złego snu.

  A ostatnim zdaniem, które wypowiedział, ciągle było to niemieszczące się mu w głowie. To okrutne, podłe i całkowicie wyjęte spod kontroli świadomości.

‘Nie mogę na Ciebie patrzeć.’

*

luty

- Przepraszam Cię bardzo, co zrobiłaś? – poczuł, że słowa najzwyczajniej w świecie więzną mu w gardle. Ucisk stawał się coraz mocniejszy i nie pomagało na niego przełykanie śliny czy zagryzanie warg.

  Chyba pierwszy raz w życiu, tak po prostu na nią krzyknął. Choć jednak tak do końca nie nazywałby tego wrzaskiem. Zbyt dużo w jego głosie słychać było nadziei. Nadziei, że coś źle zrozumiał. W końcu ostatnich dni nie mógł zaliczyć do puli tych, przeznaczonych na wypoczynek. Praktycznie krążył pomiędzy skandynawskimi skoczniami, lotniskami i siłownią. Więc przecież mogło mu zaszumieć w głowie. Mózg w końcu potrafił zrobić wiele, żeby zmusić człowieka, do przerwania na momencik ciągłej pogoni za sukcesem.

- Usunęłam ciążę.

  Kilka godzin wcześniej, gdy po wylądowaniu we Wiedniu, włączył telefon, pierwsze co usłyszał to jej nagranie na pocztę głosową. Mówiła, że muszą porozmawiać, bo zrobiła coś co wyda mu się straszne.

  Ale o dziwo nie poczuł w sercu jakiegoś kłującego sygnału alarmowego. Może było to kwestią oszołomienia, po ostatnich zawodach w Finlandii. Trzy wygrane konkursy z rzędu zdawały mu się zawsze nieosiągalnym dla niego przywilejem, zarezerwowanym dla największych gwiazd. A tymczasem zrobił to. Niesiony na magicznej fali,  którą przypisywał zmianom, zachodzącym ostatnio w jego życiu. 

  Był zakochany i spełniony. Więc chyba to uczuciowe morze endorfin, obudziło w jego ciele nieznaną mu do tej pory porcję adrenaliny. Wreszcie miał wrażenie, że nie boi się niczego i że każda przeszkoda jest do pokonania.

  A może nie przestraszył się z zupełnie innego powodu? Z powodu głosu Sary. Bo oznajmiła mu, iż muszą pogadać cholernie spokojnym tonem, jakby po długich przemyśleniach na temat każdego słowa, które wypowie. Nie trzeba było być szczególnie spostrzegawczym, żeby odkryć iż jest to zupełnym przeciwieństwem tamtej trudnej nocy, pełnej alkoholowego bełkotu i łez. Więc z góry założył, że idzie o błahostkę. Że zalała łazienkę, zmieniła ślubne menu nie pytając go o zdanie, albo w najgorszym razie przestraszyła się egzaminu na prawko i na niego nie poszła.

- Chciałam to przed Tobą ukryć, bo wiem ile dla Ciebie znaczą pewne sprawy, ale nie potrafię. Podle się czuję, brzuch mnie boli i chyba oduczyłam się kłamać.

  Zawsze błagał ją o brak gierek. O jasne, proste komunikaty, które z łatwością dotarłyby do jego męskiej głowy. Ale w tamtej chwili chciał tylko, żeby się zamknęła. Żeby przestała mówić, zanim w końcu on nie wytrzyma i zatka jej dłonią usta niczym jakiś psychopata.

  Tamto pierwsze zdanie sprawiło, że zawalił mu się świat. Jakby w sekundę stracił coś, czego nie zdołał jeszcze nawet zyskać. Jakby mówił do widzenia, mimo iż nie padło żadne dzień dobry. 

  Ale jej druga kwestia zadziałała na niego jeszcze gorzej. Zaczął się zastanawiać z kim on właściwie rozmawia. Czy to była kobieta, dla której zwariował? Czy to był powód przemeblowania całego dotychczasowego życia? Czy stała przed nim wróżka z nastoletnich mrzonek? A może raczej jakaś czarownica, łamana przez królową lodu?

  Wiedział, że jest niestabilna. Wiedział, że wymaga olbrzymich pokładów czasu, troski i ostrożności. Ale to? Nie tylko zrobiła rzecz... Którą zrobiła. Na dodatek przyznała właśnie, iż dokonała wyboru całkiem świadomie, nie w amoku. Cynicznie rozważyła wszystkie za i przeciw, wiedząc przecież, że złamie mu serce. 

  Obiecał jej zaprzestanie rozmów o dzieciach. Bolało, ale przecież prawdziwa miłość musi czasem boleć. 

  Jednak czym innym było branie przez nią tych przeklętych tabletek, o które dbała często bardziej niż o własną córkę. Czym innym szeroko pojęte uważanie i zazdrosne spojrzenia w kierunku wszystkich kolegów, którzy zostawaliby ojcami. A czym innym... 

- Ile to trwało? – rzucił cicho, nie potrafiąc nawet we własnej głowie, nazwać tego co zaszło.

- Rzygałam przez ostatni miesiąc – wzruszyła ramionami – więc pewnie coś koło dwóch.

Miesiąc. Miesiąc, przez który robił jej herbatę do łóżka i namawiał na wizytę u lekarza. Miesiąc kupowania syropków i pocieszania dziewczyny tekstami w stylu zaraz zabijemy tego pieprzonego wirusa.

  Przytakiwała mu przez ten cały czas. Momentami nawet się uśmiechając. Szkoda tylko, że zapomniała wspomnieć, że od parszywych choróbsk wyzywał... Swoje własne dziecko. A ona to aprobowała, bo doskonale wiedziała... Że jego słowa niedługo się spełnią.

Chryste Panie.

Nie raz ostatnio wymsknęło jej się, że go kocha. Cóż... Czuł, iż to lekko nienaturalne i chyba miał rację, bo widać w istocie nie był ważny nawet na tyle, żeby móc wyrazić własne zdanie.

  Żałosne. Ale wyraźnie do oczu napłynęły mu łzy.

- Michi. Powiesz coś?

  Nie chciał być okrutny. Nie chciał jej ranić, tylko dlatego, że sam został zraniony. Nie chciał przyznać się do swoich myśli. Bo zaczął zastanawiać się czy przez ostatnie dwa lata czasem nie pomieszała mu się miłość z nienawiścią. 

  W gruncie rzeczy nic nie chciał. Ale jego usta zadziałały same. Nie potrzebowały wraz z całą resztą ciała poddawać się fali cierpienia. I po prostu postanowiły się otworzyć.    

  By wypluć jad i zaczerpnąć powietrza.

- Nie potrafię na Ciebie patrzeć.

*

czerwiec

Zawsze w trudnych chwilach lubił na chwilę sobie wyjść. Jasne, to było szczeniackie, ale naprawdę mu pomagało. Łaził, wyżywał się w myślach na rzeczywistości, a potem wracał na pole walki przewietrzony i z nową porcją nadziei w sercu. 

  A jednak tamtego dnia opuścił mieszkanie w zupełnie innym celu. Opuścił je że strachu, że przesadzi.

  Więc wałęsał się po mieście, wypił dwa piwa w jakimś przydrożnym barze, wyładował wściekłość na worku bokserskim w hali treningowej... I tak naprawdę wcale nie myślał o tym, co się stało. Jego mózg skupił się wyłącznie na balansowaniu na owej cienkiej granicy dzielącej chorą nienawiść od miłości absolutnej.

  To było niczym podmuchy wiatru powodujące problemy w locie. Raz znosiło go na prawo, a raz na lewo. Ale gdy głębiej na to spojrzał... W zasadzie po obu swoich stronach widział to samo. Cholerny ocean uczuć. 

  W końcu wrócił do domu. Nadal nie wiedząc co chce jej powiedzieć. I tylko z jednym jedynym pytaniem na ustach. Tym, które miało warunkować następne miesiące jego życia. Czy kochanie kogoś naprawdę nie wystarcza? Bo przecież ją kochał. Ciągle. Choć nie ukrywał przed sobą, iż za tą miłość, wstydzi się już nieco spojrzeć w lustro.

  Kochał ją. Bez przerwy. Jednak nie wątpiąc, że gdyby jej ostatnie słowa padły z ust kogokolwiek innego, to roztrzaskałby temu komuś łeb o ścianę.

 Kochał ją. Nieustannie i idiotycznie. Ale to nie znaczyło, że kłamał. Naprawdę, nie miał ochoty jej więcej widzieć.

  I jak się okazało wcale nie musiał. Bo Sara pozostała Sarą. Niezależnie co robiła, czyje wartości tłamsiła i w które z kolei gówno się pakowała. Nienawidziła litości. I nigdy przenigdy nie zgodziłaby się żeby prosić. Nikogo. O nic.

  Wrócił. Ale zgodnie z tym co śpiewali w jednej smutnej piosence jego mieszkanie nie było już domem. A w zamian za to było dosłownie i namacalnie puste. 

  Marne kilka godzin wystarczyło, żeby dziewczyna zgarnęła cały swój śmieszny majątek i zniknęła. Zabierając nawet ulubiony kubek i zużyte opakowanie po szmince. I butelkę soku marchewkowego stojącą na blacie w kuchni.

  Podjęła decyzję. Zapewne w tej sytuacji nieuniknioną i będącą jedynie kwestią czasu.

Szkoda tylko, że po raz kolejny już postanowiła ją podjąć zupełnie sama.

Zasunął do końca żaluzje, żeby nie gapić się na padający za oknem deszcz, po czym wrócił do rozgrzebywania rozstaniowego gołąbka i popijania go sokiem z kartonu, bo przecież jeśli nie chciał się kompletnie rozjechać to musiał pić coś poza piwem.

  Co zabawne, to był ten sok. Jej ulubiony, ohydny w smaku wyciąg z marchewki, buraka i jarmużu, czy jak tam się nazywała ta paskudna, pokręcona sałata, którą zawsze trzymała na parapecie. 

  Gdy razem mieszkali Michi uporczywie unikał choćby powąchania szklanki zielono-burego paskudztwa. Kojarzyło mu się z małżami polanymi keczupem i przyprawionymi leśnym, zgniłym mchem. A teraz? 

  W sumie ciężki do wytłumaczenia był fakt, że ciągle je kupował. Stało w sklepie tuż przy wejściu, na dziale z fit dziadostwem. I jakoś przyciągało jego uwagę. Więc wkładał odruchowo na zapas ze trzy kartony do koszyka, bo przecież Sara zastępowała tą breją większość śniadań i kolacji. A potem gdy się ogarniał i przypominał sobie, iż sok z jarmużu należy już do przeszłości... Nie miał serca go odłożyć na półkę. Więc płacił za cholerstwo. I pił je ze skrzywioną miną do mamusinej kapusty, bo przecież szkoda by było, żeby przekroczyło datę ważności i sfermentowało.

  Historia życia Michaela Hayboecka.

Przez ostatnie miesiące jego smutek jakby ewoluował.

  Na początku wybrzmiewał cholernie egoistycznie. Jak mogłaś mi to zrobić, skoro tak Cię kochałem. Jak mogłaś mi to zrobić, kłamiąc mi prosto w twarz. Jak mogłaś mi to zrobić, a potem zniknąć, nawet bez głupiego przepraszam. Jak mogłaś.
  Z czasem jednak popatrzył na sprawę nieco szerzej. Nie oczami sfrustrowanego gościa zawieszonego w roku dwa tysiące szesnastym, a człowieka, którym mógłby się stać za dwadzieścia lat. A także tego, którym był rok wcześniej.

  Samolubnie zamknął Sarę w klatce. Pięknej klatce, pełnej złotych marzeń. Nie było w niej krat, mogących poranić, a wszystko zdawało się miękkie, ciepłe i wyważone.

  Starał się udoskonalać tą jej przestrzeń komfortu, tak bardzo jak tylko mógł, myśląc, że każde jego wyrzeczenie sprawia, iż ich miłość rośnie. Że każda spełniona zachcianka dziewczyny, cementuje ten związek coraz mocniej.
  Ale klatka ciągle pozostawała klatką. Jakkolwiek cudowna i idealna, całkowicie wypaczała pojęcie wolności.
  Zaczął myśleć, iż na dobrą sprawę on ją sobie kupił, choć w przypadku Sary to było podwójnie niestosowne i nietrafione twierdzenie. Kupił ją, nie prezentami czy pieniędzmi, a właśnie tym rezygnowaniem z własnych potrzeb i przybraniem postaci eterycznego, przytakującego tworu, łamanego ewentualnie przez niańkę do dziecka.
  Wmawiał sobie, że czuje się szczęśliwy, bo ona jest szczęśliwa. Ale do kurwy nędzy. Szczęśliwe kobiety nie dokonywały samowolnie takich wyborów! Szczęśliwe kobiety nie przekreślały wszystkiego po czym nie wiały w nieznane, nie zostawiając po sobie nawet głupiej karteczki z wymownym 'sorry'.

Przez całe życie wolał nie ruszać tak zwanych tematów egzystencjalno-moralnych. Bo takie tematy w istocie trwały nierozwiązane od lat. Ludzie uwielbiali na nie dyskutować, kłócąc się i tworząc dwa przewidywalnie wrogie obozy.

  Nigdy nie przyszło mu na myśl dołączanie do któregokolwiek z nich. To było zbyt wielkie tabu. Zbyt wiele tajemnic, bólu i ciężkich, niejednoznacznych rozterek, żeby jakiś wyluzowany chłopaczek z zewnątrz, wtrącał się rzucając werdykt w stylu 'oczywiście, że można', lub 'koniec, to powinno być zabronione'.

  Z tym, iż w tej konkretnej sytuacji, nie stał z boku jako wyluzowany chłopaczek, wydający sądy zależące od aktualnego poczucia humoru. Bo tu chodziło o jego dziecko. Jego geny. Jego hałaśliwego synka, albo wygadaną córeczkę, która przejęłaby kolekcję ubranek dla lalek po Angie. I nikt, za nic w świecie nie był uprawniony, aby mu wmawiać, że nie miał prawa głosu.

  Cóż. Naukowcy mogli się kłócić kiedy zaczyna się życie. Ale gdy patrzył na to z takiej subiektywnej, pełnej bólu perspektywy, to gówno to dla niego znaczyło. Jaką różnice stanowiły trzy miesiące w tą czy w tamtą? Czy zmieniały fakt, że na przełomie lata i jesieni ten maluch miał przyjść na świat? A za siedem lat pójść do szkoły? Za piętnaście pierwszy raz się zakochać, przeżywając bunt i całe dnie nie wychodząc z pokoju? Za dwadzieścia wybierać ścieżkę życia?

  Tak brzmiały fakty. I po prostu chciał to wszystko przeżyć. Wychować swojego następcę, który może okazałby się drugim Schlierenzauerem. Albo przyszłego lekarza. Albo szaloną artystkę mającą pracownię na strychu i prowadzącą mały sklepik w centrum miasta. Lub chociaż niepokornego czerwonowłosego młodzieńca, chodzącego po świecie z gitarą elektryczną, choć zapewne zdecydowanie starałby się uniknąć tej opcji.

  Nieważne kim by było. Miało prawo, żeby w ogóle być, żeby zaistnieć. Bo Sara nie musiała się go pozbywać. Nikt jej nie postawił pod murem ani nie kazał walczyć o życie.

Ona po prostu podjęła świadomą decyzję.

  A on przez miesiąc żył w debilnym przekonaniu, że jego dziecko to paskudny wirus grypy.

I tak. Chyba nadal nie potrafił na nią patrzeć.

~~***~~

listopad

- Chciałem tylko móc coś powiedzieć. Odezwać się w sprawie tak dla mnie ważnej. Chciałem... – głos mu się załamał, a na blacie nie było już kolejnych serwetek, które nadawałyby się do podarcia ich na uspokojenie. I Sara o dziwo to zauważyła. Wstała i przyniosła mu wypełniony nimi pojemnik z pustego stolika obok. 

Dla odmiany pojemnik czerwonych. Żeby już tak całkiem zakryć zieleń obrusa.

- To chyba tyle, nie? – wzruszyła ramionami, dopijając kawę. Przez chwilę myślała nawet czy nie poklepać go po ramieniu, ale to chyba nie wyglądałoby zbyt stosownie, a przede wszystkim Michi wyraźnie by tego nie chciał. Wolała nie próbować zgadnąć co teraz czuł.

A co czuł?

 Cóż. Ostatnie pół roku nieustannie powtarzał sobie w głowie zdanie uciekła nawet bez marnego sorry. Zupełnie jakby jej przeprosiny mogły coś zmienić. Jakby zamykały całą ich wspólną historię jedną, stabilną klamrą, dając mu tym samym szansę na przejście do następnego rozdziału - już wyłącznie jego własnego.

  W końcu nie da się czytać kolejnej strony tekstu, ciągle nie odwracając kartki i gapiąc się na tą poprzednią.

 Usłyszał je. W pewnym sensie, bo 'chciałam Cię przeprosić' nie znaczy chyba jeszcze tak do końca 'przepraszam'. Usłyszał, odpowiadając w wyuczony wcześniej sposób, że jej słowa mało dla niego znaczą.

  Usłyszał i...? I nic takiego się nie stało. Deszcz nie przestał padać, a na zeschniętych drzewach nie pojawiły się znienacka piękne kwiaty. Wciąż było zimno, muzyka grała, a Sara... Ani odrobinę nie zbrzydła. Zamiast tego zdała się mu tylko jeszcze bardziej odległa i chłodna. 

  Królowa śniegu. Władczyni ciemnej północy. Pani wiatru, zawiei i lodu. Pogromczyni słońca. No co? Skoro on miał być pieprzonym rycerzykiem, wyciągającym damę ze zgniłego zamczyska, to przecież jego dama też musiała posiadać jakieś tytuły.

  Poczuł jak odpływa od niego ostatnia porcja nadziei na lepsze jutro. Nie umiał udawać.

  Z każdą minutą spędzaną przy niej czuł się coraz bardziej pusty. Jakby jej zakryte oczy, przedziurawiały go na wylot, wysysając krew. Ale może... 

  Może to i lepiej? W końcu nie miał pewności, co zrobiłby gdyby nagle zupełnie nie w swoim stylu rzuciła się mu na szyję, błagając by jej wybaczył.       

  Była opcja, że zrzuciłby ją na podłogę, już do końca demolując ten lokal. Ta lepsza opcja, mniejsza iż prawdopodobnie zakończona wizytą na komisariacie. Bo równie dobrze... 

  Mógłby wziąć ją na ręce, mieszając swoje łzy z jej tuszem do rzęs. Mógłby całować delikatne, spierzchnięte usta, aż do utraty tchu. Mógłby niczym bohater typowej, dennej komedii romantycznej zanieść dziewczynę do domu, przekonując ją, iż nic się nie zmieniło. 

  I na dobrą sprawę widział to oczyma wyobraźni. Zaprzeczyłby wszystkiemu w co w życiu wierzył i wróciliby do stadium pięknej, złotej klatki. Trzeba by ją pewnie nieco odkurzyć, a parę elementów wyposażenia skompletować od nowa. Ale chwila trudu i z pozoru znów wyglądałaby jak dawniej.

  Znów żyliby w cudownej, magicznej otoczce kłamstwa.

- Dobrze zrobiłam – wstała ponownie z miejsca, patrząc mu głęboko w oczy – żałuję, że życie takie jest. I żałuję, że w ogóle stanęłam przed tą decyzją... Ale skoro już do niej doszło... Nienawidziłabym tego dziecka. Nie potrafiłabym kolejny raz walczyć o przywiązanie, a ono dorastałoby myśląc, co takiego zrobiło własnej matce, że patrzy się na nie jak na zbrodniarza – przełknęła ślinę – żałuję, ale naprawdę to było dla mnie najlepsze wyjście. I może kiedyś mnie zrozumiesz.

  Jasne. Zrozumie?

Prędzej w tym lokalu nie zostanie już ani jedna cholerna serwetka.

  Złapał Sarę za rękę, chcąc jej zasugerować, że chyba naprawdę powinni się już pożegnać. Ale zaraz jego wzrok przykuł jeden szczegół. Palec. Palec, który już nie mienił się na niebiesko. Miała na nim jakąś tandetną czerwoną błyskotkę. Cholerną przeciwwagę tamtej.

- Sprzedałam go na allegro – rzuciła objaśniająco, podążając widać myślami za jego spojrzeniem – ładny był. I cenny. Sporo za niego dostałam – wyrwała dłoń z jego uścisku, cmokając go w policzek, niczym zupełnie obcego człowieka – pa Michi.

  Dopiero teraz zauważył, że jej usta nie tylko zdawały się spierzchnięte, ale także parszywie lodowate

Amen. Naprawdę miał rację twierdząc, że nie powinien już na nią patrzeć.

Wszystko runęło po raz kolejny.

*

Oczywiście, że nie sprzedała pierścionka. Nie potrafiłaby, choć faktycznie chyba był ładny i drogi. Po prostu cisnęła nim do komody przy łóżku i czasem pod osłoną nocy, otoczona twierdzą przypadkowego, wynajętego pokoju wyciągała go sobie, wkładając na palec. 

  Bo podglądany przez niego świat ciągle był piękniejszy od tego realnego. Niebieski brylant tak uspokajająco odbijał światła ulicznych latarni, a samochodowe reflektory błyszczały się w nim niczym zgrabne rubiny. 

  I cóż. Zawsze gardziła sentymentem i przywiązaniem, co nie zmieniało jednak faktu, że po prostu go lubiła. Przypominał jej, że przez moment życie naprawdę się układało. Oczywiście, przestało, co w gruncie rzeczy nie wydawało się nawet dziwne. Ale... Pierścionek był namacalnym dowodem, iż tamten rok nie istniał tylko w jej głowie. Przeżyła go. Ciało odpoczęło od ciągłej pracy i pogoni za pieniędzmi, a dusza zaznała kilku uroczych, spokojnych snów. Wybawiła się, zaliczyła cudowne wakacje, tudzież idealne Boże Narodzenie rodem z dzieciństwa... I... 

  Sara nie zamierzała żałować, że poznała Michaela. Przecież jakiś złowrogi zakamarek osobowości zawsze powtarzał jej, iż to nie przetrwa. Nie przetrwało. 

  Ale nie była dzieckiem. Chciała zapomnieć o finale ich związku i zachować sobie w głowie tylko momenty idealne. Te napędowe iskierki.

  Ok. Więc skąd przyszło jej do głowy palnięcie, że sprzedała pierścionek? Przecież to zabrzmiało naprawdę obrzydliwie. Jak jedno wielkie nasz wspólny czas nic dla mnie nie znaczył. 

  I paradoksalnie o to dokładnie jej chodziło. W dobrych intencjach, choć stosunkowo rzadko takie miewała. Bo przecież łatwiej się otrząsnąć po czymś co okrutne lecz jednoznaczne, niż grać w pozory czy niedomówienia. A w jego oczach ciągle widziała resztki tamtej cholernie wielkiej miłości. I zwyczajnie czuła, że bez nich będzie mu łatwiej. Że może szybciej przestanie cierpieć w ten najgorszy z paskudnych sposobów. Że przestanie tym samym marnować swój talent. Oglądała w lecie jeden konkurs na trawie, po prostu odruchowo chcąc sobie na niego popatrzeć. Ale wiele się nie napatrzyła. Skakał gorzej nawet od jakiś brzydkich dzieciaczków z Francji, odpadając w przedbiegach.

  Wierzyła, iż hipotetycznym wywaleniem jedynej pamiątki po ich związku, na dobre zamieniła jego miłość w nienawiść. 

Oby. Oby już nie płakał i nie darł serwetek niczym nienormalny. To do niczego fajnego nie mogło doprowadzić. A Sara marzyła tylko, żeby chłopak zaczął normalnie żyć. Znalazł jakąś fajną, mało problematyczną laskę, która przypalałaby z nim śniadania i ruszył do przodu.

Wtedy pewnie przestałaby czuć wyrzuty sumienia.

Oparła nogi o podłogę i nagle poczuła, że sobie nie radzi. Że nie da rady już być silna i że nie zaleje smutku alkoholem, choć ostatnio swoją drogą piła go więcej niż kiedykolwiek.

  Zwyczajnie nie chciała już być dorosła.
  Kawiarnia przypomniała jej o czymś dziwnym. Albo... Raczej nie tyle przypomniała, co uruchomiła taką absurdalną cząstkę jej osobowości, do której niezbyt chętnie się przyznawała. 

  Bo przecież Michi potrafił machać ręką na różne okropne rzeczy. Na dobrą sprawę, zgodnie z wszystkimi regułami prawdopodobieństwa powinni się rozstać już wtedy, gdy po winie opowiedziała mu o swoim życiu. A nic takiego się nie stało. Przytulił ją, pocałował i obiecał, że będzie zawsze. Dla niej i przy niej.

  I chyba właśnie ta mikroskopijna, pojebana cząstka, ta namiastka nadziei, która kryła się w jej skostniałym wnętrzu liczyła na to samo, gdy postanowiła nie kłamać na temat swojej ciąży.

Śmieszne, aczkolwiek prawdziwe, potrzebowała usłyszeć kolejne bezsensowne kocham cię.

 Ale 'nie mogę na Ciebie patrzeć' nie znaczyło kocham.

Chyba po prostu przekombinowała. Przy Michim odzyskała na moment spokój, możliwości życiowego manewru... I robiła to, co jej piętnastoletnia wersja planowała na przyszłość.

  Z tym, że nie da się mieć dwudziestu trzech lat, skoro wcześniej nie miało się szesnastu, przeplatających potrzebę dorosłości ze szczeniackimi zagrywkami. I osiemnastu, pełnych imprez, kolorowych balonów i przyzwyczajania się do faktu, iż alkohol jest legalny.

  Jej psychika utkwiła w momencie, w którym koszmarna wpadka zakłóciła prawidłowy proces dojrzewania. Po prostu. Wleciała z impetem do głębokiego rowu i nie umiała się wyplątać.

  Zacisnęła dłoń w pięść waląc nią o kaloryfer. W przemyślany sposób powtarzała tą czynność, jakby celowo chcąc wzbudzić w kościach jak największy ból.  Palce puchły, a krew raz napływała do nich, a raz odpływała, powodując że kolor całości wahał się pomiędzy skrajnościami jakie stanowiły ciemny fiolet i przerażająco trupia biel.

  Trupia, właśnie. Nie było co ukrywać, jej życie stało się trupie. I w obecnym stadium raczej nie miało szans, żeby przestać takim być. 

  Bo tak naprawdę wcale nie umiałaby stać się przykładną żoną i matką. Albo studiować, nosząc w torebce ładny piórnik z cienkopisami i spędzając noce nad książkami. Albo  nawet systematycznie pracować, w jednym miejscu i o stałych godzinach. Miała dość grafików, konta w banku i odliczania do pierwszego. Miała dość makijażu, dopasowywania stroju do okazji, min zmieniających się wraz z sytuacją... Na dobrą sprawę miała dość nawet tego, że musi się rozglądać przechodząc przez jezdnię.

  Wolałaby latać. Zaznać stanu nieważkości i odkrywać nieznane, niebezpieczne wymiary rzeczywistości... Wolałaby być owadem, który żyje jeden dzień, ale robi to cholernie intensywnie, niż człowiekiem - uwiązanym i na dobrą sprawę cholernie kalekim. Wolałaby krzyczeć w niebogłosy, ale w taki sposób by nikt nie zauważył jej w tłumie. Wolałaby zostać cyrkową sztuczką. Pojawiać się i znikać, by znowu wyskoczyć potem z kapelusza, w zupełnie innym zakamarku świata. 

  Chciała zintensyfikować wszystko razy milion. Przeżywać euforię, tak ogromną, jakiej nie byłyby. w stanie zapewnić żadne używki. Chciała tańczyć w burzy na linii wysokiego napięcia. Chciała wyskoczyć z samolotu, z do połowy popsutym spadochronem.

Chciała być duchem. Bo duch to tak naprawdę to samo co trup. Ale ładnej brzmi. Tak serdeczniej i estetyczniej.

  Duchy są wolne. A trupy leżą w trumnie.

Porwała laptop ze stolika, w pośpiechu coś sprawdzając i obliczając. I po chwili jej oczy zabłysły.

  Spojrzała najpierw na sufit, potem na podłogę, a potem na małe stworzenie leżące na łóżku twarzą do poduszki. Jeszcze niedawno dziewczynka podniosłaby pewnie głowę, słysząc, że Sara dostaje amoku, czy próbuje sobie zrobić jakąś symboliczną krzywdę. Ale teraz wszystko było jej jedno. Nie przynosiła już matce wody czy nie rzucała naiwnych, dziecinnych słów pocieszenia.

  Po prostu stała się taka, jaką brunetka zawsze dla własnej wygody chciała ją zrobić. Cicha, niema i bez polotu. Niewiele jadła, nie potrzebowała słodyczy, ani nie marudziła. Pewnie w szkole wszyscy się o nią martwili. O ile w ogóle chadzała do szkoły. Sara nie miała siły zmuszać jej do wyjścia z pokoju. Skoro pod kołdrą zachowywała się spokojniej i jakby budowała sobie swój własne azyl, to lepiej chyba było, żeby tam siedziała. 

  Nie miała już przed kim grać przykładnej matki. Zresztą Angie przywaliła jej przecież, mówiąc że jest idiotką. I to wbrew pozorom naprawdę zabrzmiało mocno. Nie wyobrażała sobie zagadać po tym do dzieciaka jak gdyby nigdy nic na temat pogody, czy innych pierdół.

  Na dobrą sprawę, jedynym co mogło wyrwać dziewczynkę z pościeli, było zabranie jej tej obrzydliwej lalki. Wtedy zaraz leciała do kuchni czy łazienki, by znów mieć ukochany przedmiot przy sobie. Zupełnie jakby kawałek szmaty stał się wszystkim w jeszcze wierzyła. Czemu ufała. Czego nie mogła stracić.

  Prawda była taka, że mała żądała wyjaśnień. A Sara potrafiła odparsknąć jej tylko jedno zdanie - to nie są sprawy dla dzieci.

- Pakuj się – rzuciła bezceremonialnie i stanowczo – bierz tą swoją zabawkę, wszystko co chcesz zachować i się pakuj – wzięła głęboki wdech – i nie bój się. To będzie najlepsze dla nas obu.

  Cudownie było postanowić, iż nie wychowa kolejnego trupa. Nie pozwoli temu trupowi dorosnąć i dalej przekazywać w świat jad czy zwątpienie.

  Bo na dobrą sprawę... Sama też nie mogła już na siebie patrzeć.

*

Życie było okrutne, w sumie żadne odkrycie. Los rozstawiał ludzi po kątach, a rzeczywistość tylko złośliwie mu przytakiwała. Ale... Czy to naprawdę tłumaczyło wszystko? Czy to tłumaczyło ją?

  Michael zaczynał śmieć wątpić. Bo przecież nie znał jej wcześniej. Na dobrą sprawę, nawet nie mógł zweryfikować prawdziwości opowieści o świecie, który ją stłamsił. Może otoczenie wcale nie zawiniło, a przynajmniej nie w tak wielkim stopniu? Może  Sara zwyczajnie urodziła się zimna i bezuczuciowa? Może zawsze wiedziała, że nie ma między nimi chemii, po prostu zauważając, iż przez totalny przypadek zwietrzyła okazję do świetnego interesu.

  Choć nie. Wtedy nie powiedziałaby mu prawdy. To wykraczało zdecydowanie poza granice opłacalności. I w gruncie rzeczy... Paradoksalnie ten fakt go pocieszał. Choć z drugiej strony... Kto wie czy zwyczajnie jej się nie znudził? Przecież sam dobrze wiedział, że był dla niej za miękki i za mało spontaniczny. Taka męska galaretka. Najlepiej arbuzowa, bo nienawidził z całego serca smaku arbuza.

  Cóż, brzmiało to smutno, ale wcale nie tak najgorzej. Pewnie łatwiej zniósłby rozstanie, gdyby dziecko, które nigdy nie zaistniało, powstało tylko w głowie Sary. Bo fakt, iż było prawdziwe tłamsił go jakby dodatkowo, ciągle przestawiając czas. Raz do tyłu, a raz do przodu. 

  I przypuszczalnie wynikało to z faktu, że o ich zerwaniu wiedzieli wszyscy. Nie musiał go ukrywać i przede wszystkim wcale, a wcale nie czuł takiej potrzeby. Natomiast tamto?

   Tamto ciągle stanowiło cholernie mroczną, rozrywającą serce tajemnicę. I dotarło do niego, iż mimo setek otaczających go życzliwych ludzi, nie ma obok siebie nikogo, przy kim odważyłby się sobie ulżyć i wyrzucić ów ból na światło dzienne. Rodzina wydawała mu się na to zbyt bliska, a znajomi zbyt odlegli i nietaktowni.

  Czasem aż zazdrościł nieszczęsnej bandzie niemieckich skoczków, z których nachalnej, niekończącej się przyjaźni, wszyscy w narciarskim świecie się nabijali. Chciałby mieć choć jedną osobę tak zaufaną, żeby móc obarczyć ją tym całym syfem. 

  Samotność w wielkim mieście bywa przykra. Zwłaszcza gdy doświadcza się jej pierwszy raz w życiu.

Dziwił się, że Sara nie zostawiła tego pierścionka zwiewając. Chyba tak się zawsze robiło zrywając zaręczyny.

  Liczył podświadomie, że zabrała go na pamiątkę. Tak w ramach pokazania, iż te oświadczyny nie stanowiły jednak największej głupoty jaka mu w życiu wpadła do łba.  A tu tym czasem... Przeliczyła symbol ich związku na kasę i jeszcze na dodatek mówiła o tym takim słodkim, spokojnym głosem, w którym wyraźnie pobrzmiewała nutka zadowolenia. 

  Rzeczy dla niego święte, dla niej okazały się zwykłą materią. W końcu producent stworzył pewnie dziesiątki podobnych błyskotek, nie odróżniając ich od siebie. I to miłość sprawiała, że jakaś konkretna stawała się tą niepowtarzalną i wyjątkową.

  Z tym, iż w Sarze nie było ani deka miłości. Bo przecież na allegro nie ma kategorii cenowej 'towar bezcenny'.

  Swoją drogą ciekawe ile sobie za niego policzyła. Tysiąc euro? Półtora? A może wyciągnęła jeszcze więcej, w końcu nie od wczoraj znała się na interesach.

Boże.

Nie chciał tak o niej myśleć i brzydził się za te myśli spoglądać w lustro. Ale widać uparty rozum nie zamierzał pytać o zdanie głupiutkiego serca.

  Bo dotarła do niego jeszcze jedna rzecz. Zabrała każdy najmniejszy rupieć. Swój. Ani przez moment nie pomyślała jednak o Angie. Wyciągnęła to biedne dziecko z domu, pewnie bez żadnego wyjaśnienia. I nie wpadło jej nawet do głowy,  iż mała chciałaby zachować nowe ukochane narty. Albo tą nieszczęsną kolekcję pluszowych rekinków.  Czy chociaż wymarzone filiżanki do lalkowej herbatki, które dostała pod choinkę. 

  Pamiętał, że uparła się, że mają być turkusowe i z niebywałym zapałem tłumaczyła mu przez cały wieczór różnicę pomiędzy turkusem a błękitem. W końcu kupili w sklepie odpowiadającą farbę i własnoręcznie je przemalowali, brudząc przy tym całe mieszkanie.

  A teraz dziewczynka nie miała żadnej z tych rzeczy. Sarze nie chciało się widać po nie wracać. Dziecięce pomieszczenie po dziś dzień stało pełne i nienaruszone, nieco tylko pokrywając się kurzem. 

  Michi wlazł od lutego do środka tylko raz. Chciał gdzieś upchnąć przed wizytą rodzinki ogromny stos brudnych ubrań, zalegający w salonie, ale szybko zrezygnował z tego pomysłu. Wszystko było zbyt idealnie nietknięte. Filiżanki leżały na podłodze, wypełnione zgniłymi resztkami coli, a różowa narzuta na łóżko niedbale tkwiła ciśnięta w kąt. Zupełnie jakby ten pokój nie został wcale opuszczony i jakby zaraz miała tu wskoczyć jego śmiejąca się, wiecznie pozytywną właścicielka.

  Tęsknił za tą małą. Tęsknił w cholerę, choć wstyd przyznać, ale ostatnio rzadko o niej myślał. Chyba egoistycznie potrzebował omijać szerokim łukiem wszystko, co tyczyło się dzieci. Nawet tak bezinteresownie pięknych i doskonałych jak Angie.

  Otworzył lodówkę, zastanawiając się czy woli zjeść do piwa mrożoną pizzę czy mamusine naleśniki, które przywiózł mu brat. Miał wrażenie, że jego rodzina zaczęła ustalać dyżury, w celu sprawdzania, czy naprawdę wszystko z nim w porządku. I jasne, na początku był im bezgranicznie wdzięczny, szczególnie gdy odwoływali za niego ślub i wesele, bo nawet nie wyobrażał sobie, że musiałby to zrobić sam. Ale teraz? To były ostatnie dni przed sezonem. Ostatni moment żeby pozwolić sobie na alkohol, rozlazłe życie, brak diety i dyscypliny. 

  I Michi chciał go wykorzystać, a nie udowadniać najbliższym, iż radzi sobie super i promienieje energią. Serio. Brakowało jeszcze tylko, żeby na dokładkę przylazł Kraft i odpalił jakiś wybitny program telewizyjny w stylu 'Rolnik szuka żony'.

  Dzwonek do drzwi zabrzęczał głośno i wyraźnie. Najpierw niecierpliwie, naciskany raz po razie, a potem wolniej, jakby z obawą. A wreszcie zaległa cisza.

No po prostu super. Wywołał myślami wiewiórkę z lasu i teraz zamiast łapać równowagę po - zupełnie swoją drogą niepotrzebnym - spotkaniu z Sarą, dowie się czy hodowca bydła Franz wybrał tłustą Urlike czy pretensjonalną Ritę z tipsami wielkości łopat.

Otworzył drzwi w ślimaczym tempie, kompletnie się do tego nie garnąc. I grzecznie zmrużył aż oczy, żeby nieszczęsny Kraft nie dostrzegł w nich, jak niemile jest aktualnie widziany.

  Otrzeźwiał dopiero gdy usłyszał płacz. Głośny, nieskrywany i rozdzierający serce. A ponadto tak szczery, że z pewnością nie mógł to być po prostu gryzoń, załamany kiepskimi wyborami sercowymi telewizyjnych rolników.

- Kochanie co się stało? – wyjąkał. 

  Minęła całkiem długa chwila zanim zdał sobie sprawę, że dziewczynka nie płacze z bólu czy ze strachu, tylko z zimna.

  Wieczór był już późny. Lodowaty, listopadowy deszcz padał bezlitośnie, a ją przed chłodem chroniła tylko lekka sportowa bluza, narzucona na podkoszulek. 

  Nie miała na sobie nawet durnej czapki, albo szalika. I po prostu ociekała wodą. W dodatku cholernie wychudła przez ostatnie pół roku. Nie widział już w niej tych iskierek szczęścia, które dawały mu niegdyś tyle siły do życia. Była po prostu wyblakła. Na przemian smarkała i kaszlała. I na dobrą sprawę jedyną rzecz, po której bez problemu ją poznał, stanowiła ta nieszczęsna lalka trzymana mocno w drżących paluszkach.

- Stałam pod blokiem, bo nie wiedziałam czy mogę wejść – wydukała wskakując chłopakowi na ręce – Michi, ja nie chcę iść do domu dziecka.

  Poczuł, że robi mu się słabo. Zgarnął z wieszaka pierwszy lepszy płaszcz i zaczął próbować osuszać małej włosy. Nie było to jednak proste, bo uwiesiła się na nim tak mocno, że z trudem oddychał. Aż zsiniały jej końcówki palców.

- Skarbie, powiesz mi co się dzieje? – powtórzył prośbę, widząc, iż Angie zgrzyta zębami i nie może znaleźć odpowiednich słów.

- Mama wyjechała.

________________________________________

Jakoś tak jest, że pod ostatnim rozdziałem opowiadań nie chce się wiele pisać. Za to pod epilogiem walnę pewnie elaborat, bo co jak co ale tam już pozwolę dojść do głosu samej sobie :P
Buziaki <3 Możecie dać znać kto został tutaj do końca.